نگرانی سرمربی پاس؛ مهاجمان گل نزن!

در طول 90 دقیقه بازی با ایران‌جوان بوشهر بودند چند بازیکن پاس که روی اعصاب معدود هوادار حاضر در ورزشگاه پیر شهر رژه ‌رفتند! یکی مثل آرمان رمضانی، یکی مثل نیما پرتوی و حتی میلاد صادقیان.

به گزارش "همدان فوتبال"، در این مجال با عملکرد اکبر محمدی سرمربی تیم پاس سروکار نداریم و می‌دانیم که برای قضاوت و زیر ذره‌بین قراردادن کار این مربی خوش‌فکر زود است. سوت پایان بازی با ایران‌جوان بوشهر که به صدا در آمد اما از روی سکوها جمله‌ای را شنیدیم که می‌توان بیش از اینها روی آن مکث کرد: "برخی بازیکنان قدر پیراهن پاس را نمی‌دانند!"

آیا واقعا چنین چیزی صحت دارد؟ آیا برخی از بازیکنان پاس هنوز نمی‌دانند که با پیراهن کدام تیم پا به مستطیل سبز می‌گذارند؟ آیا می‌توان با تکیه بر این فرض که این پاس لیگ یکی با آن تیمی که قهرمان آسیا شد زمین تا آسمان فاصله دارد از جان برایش مایه نگذاشت؟ اصلا می‌توان به بهانه‌های رنگارنگ مثل بی پولی کم‌‎فروشی کرد؟ ما به سوالات خود ادامه می‌دهیم. آیا این بازیکنان توانایی بهتر شدن ندارند؟ آیا مهاجم وظیفه‌ای غیر از گلزنی دارد؟ (اشاره نگارنده به نیما پرتوی و آرمان رمضانی است که در 23 هفته فقط یک بار موفق به گلزنی شده‌‎اند). اصلا بیایید با هم کاری به پاسخ این چند پرسش هم نداشته باشیم، اما...

پیداست برای تیمی که 2 مهاجمش در 23 مسابقه فقط یک بار موفق به گلزنی شده‌اند نمی‌توان بشکن زد و دست‌ها را مشت کرد. بی تردید نمی‌توان از عملکرد مهاجمی که فقط در هفته نخست مسابقات یک گل به ثمر رساند و در 22 هفته بعد به قول اهالی فوتبال به تعطیلات رفت نمره قبولی داد. آن هم در شرایطی که چشم امید دوستداران پاس به ساق پای مهاجمان گل‌نزن این تیم معطوف می‌شود، اما آنها روز به روز بدتر می‌شوند که بهتر نه!

آرمان رمضانی و نیما پرتوی وقتی از جای ثابت خود در ترکیب پاس اطمینان پیدا کردند که جهانگیر عسگری عطای حضور در این تیم را به لقایش بخشید. آنها وقتی مطمئن شدند که در پاس بزرگ می‌توانند مهاجم فیکس باشند که مختار جمعه‌زاده مصدوم شد. حالا شاید این زوج به این فکر می‌کنند که پاس با این سابقه زیاد به آنها نیاز دارد نه اینکه خود برای دست و پا کردن نامی در فوتبال مملکت به بازی در قهرمان آسیا احتیاج داشته باشند. ای کاش مهاجمان پاس و حتی چند بازیکن دیگر که انگار با پیشرفت بیگانه هستند قدر بازی در پاس را می‌دانستند. پاس، همیشه پاس است و بازی برای آن شاید برای برخی فوتبالیست‌های ایرانی یک آرزو بوده و باشد، بر همین مبنا ای کاش برخی نفرات نگاهی به اطراف خود انداخته و پیشرفت را از کناردستی‌های خود مثل نادر هوشیار فرا می‌گرفتند که چند سال با کم و کاستی‌های پاس کنار آمد و در اوج شایستگی به بازوبند کاپیتانی قهرمان آسیا در همدان رسید. ای کاش مهاجمان پاس در 22 هفته برای یک بار هم که شده توپ را با تور دروازه حریف آشنا می‌کردند تا بعد از هر بازی با موجی از پیام‌های انتقادی مخاطبان روزنامه که هوادار واقعی پاس هستند روبرو نشویم. حرف آخر اینکه در چند سال گذشته شاهد بوده‌ایم بازیکنان بزرگی از پاس به فوتبال کشور معرفی شدند و امروز در تیم‌های خود بزرگی می‌کنند. نمونه بارز آنها مرتضی تبریزی است که اگر نباشد کار یحیی گل‌محمدی لنگ می‌ماند! امیدواریم برخی بازیکنان پاس به این باور برسند که پاس می‌تواند نردبان ترقی باشد، آن هم در فوتبالی که حیاط خلوت خوبی برای کسب درآمدهای هنگفت است!

ز لابلای حرف‌های اکبر محمدی به خوبی می‌توان نارضایتی را بیرون کشید! نارضایتی از مهاجمانی که راه گلزنی را یاد نگرفته‌اند.

سرمربی پاس می‌گوید: بضاعت تیم پاس همین است و تلاش می‌کنیم در بازی های آینده بتوانیم در حد توان فنی تیم ضعف‌ها را برطرف کنیم. این هفته در ضربات آخر بی دقت عمل کردیم و تیم حریف منتظر اشتباه ما بود که همان گل خورده سرنوشت تیم ما را تغییر داد. محمدی به قصد باشگاه برای جذب مهاجم و پوشش نقاط ضعف هم اشاره می‌کند: روی هر مهاجمی در نقل و انتقالات نیم فصل دست گذاشتیم پول نقد درخواست کرد و حتی چند نفر از آنها یک میلیارد ریال خواستند که در توان باشگاه پاس نبود. به هر حال این شرایط از عهده باشگاه پاس خارج بود و نتوانستیم مهاجمی که بتواند به تیم کمک کند را جذب کنیم.

• < قبلی
• بعدی >