قرار بود شادی‌هایمان را با خیابان‌های شهر تقسیم کنیم!

برای فوتبالی که بازیگردانان اصلی آن یا بهتر بگوییم پا به توپ‌های مغرور که به قول معروف با شاه هم فالوده نمی‌خورند نباید تره خرد کرد، برای همان‌هایی که فخر می‌فروشند و عشق نمی‌شناسند!

به گزارش "همدان فوتبال"، حکایت فوتبال ما غریب است، حکایت دنباله‌داری که حتی در افسانه‌ها هم نیامده است! از فوتبالی که روز به روز بیشتر در باتلاق مشکلات فرو می‌رود، از فوتبالی که اخلاق را می‌بازد و به دیگران می‌تازد، از فوتبالی که صفرهای پر زرق و برق را به تعصب و عشق ترجیح می‌دهد نباید انتظار شق‌القمر داشت و نباید منتظر بود که پا به توپ‌های امروزی آن همان کارهایی را کنند که فوتبالیست‌های دهه 40 و 50 انجام می‌داند.

از فوتبالی که هوادار دارد و رسانه، همه چیز و همه‌جا را برای خود خوانده و می‌خواند نباید خیلی انتظار داشت؛ فوتبالی که حالا نه در آسمان خود ستاره می‌بیند و نه در رویای خود حضور شاه ماهی‌ها و فانتزیست‌های دوست داشتنی که کارها می‌کردند در حد کارستان!

فوتبالیست امروز بیش از آنچه در ذهن متصور شویم خود را به پول وابسته کرد. تا همین چند سال پیش شاید از هر 10 فوتبالیست در خوش بینانه‌ترین حالت یکی پیدا می‌شد و می‌گفت: «از کودکی رویای پوشیدن پیراهن فلان تیم را داشتم» و از این دست صحبت‌ها! خوب یا بد حداقل این حرف‌ها به ظاهر امیدوار کننده بود که عشق هنوز نفس می‌کشد! اما حالا دیگر ستاره‌های تو خالی مستطیل سبز رویابافی را هم به باد فراموشی سپرده‌اند و فقط و فقط به تعداد صفرهای قرارداد خود فکر می‌کنند!

از فوتبالیست امروز نه امضا می‌خواهیم و نه حاضریم پوسترش را قاب کنیم! همان‌هایی که گویا حضور پنج هزار هوادار حاضر در استادیوم شهدای قدس همدان به چشمانشان نیامد. همان‌هایی که دوست داشتیم برای دل‌های ما بجنگند. همان‌ پا به توپ‌هایی که نمی‌دانستند خیابان‌های شهر منتظرند تا بعد از یک صعود تاریخی شادی‌های‌مان را با آنها تقسیم کنیم و بشکن بزنیم و فریاد کنیم که آهای مردم ما بالا رفتیم! ما بعد از 1440 روز لیگ برتری شدیم!

افسوس و صدافسوس که تمام رشته‌هایمان بدست خودی‌ها پنبه شد! بدست فوتبالیست‌های مغروری که چندین و چند واحد حرمت شکنی پاس کرده‌اند و تا دلتان بخواهد درس بی اخلاقی می‌دهند! فوتبالیست‌هایی که درست در اوج حساسیت بازی به آن مهمی از خجالت هم در می‌آیند و حرف درست را یکی از مسئولان باشگاه پاس زد که گفت: پاس وقتی بازی را باخت که "حسین کاظمی" و "صادق کرمی" با یکدیگر درگیر شده و تمرکز تیم را بر هم زدند.

آری؛ از مجتبی زارع، مجتبی محبوب‌مجاز و محسن حمیدی که خود را در صف بزرگان تیم قرار می‌دادند و هیچ خدایی را بنده نبودند بیش از این‌ها انتظار داشتیم .بزرگانی که نتیجه و اخلاق را باهم باختند.

همین پا به توپ‌های نه چندان دوست داشتنی دوری 1440 روزه پاس از لیگ برتر را تمدید کردند. آهای بزرگترهای تیم؛ نمی‌دانیم چرا اما احساس می‌کنیم خودمان نخواستیم لیگ برتری شویم!

نویسنده: حامد صیفی

• < قبلی
• بعدی >